Enkele jaren geleden zei iemand me die met de toen eigenzinnige aspirant Jarno Widar een paar keer had gewerkt: “Als die ooit coureur wordt, eet ik mijn schoen op.” Of die ondertussen daar al mee begonnen is, weet ik niet. Maar in tegenstelling tot al die andere keren heeft hij in deze casus dubbel en dik ongelijk gekregen. Widar is al coureur. En niet zo maar eentje. Vorig jaar won hij al uitzonderlijke wedstrijden die we hier niet weer opnieuw gaan oplijsten. Maar de prestigieuze Giro Next Gen, door mezelf nog altijd de Baby Giro genoemd, was er één van. Een wedstrijd met een palmares van hier tot in Tokio. Even wat namen van winnaars noemen: Moser, Pantani, Simoni, Di Lucca, Frattini, Cataldo, Bettencour, Cataneo, Sivakov, Vlasov, Pidcock, Ayuso, Hayter,… Moet er nog zand zijn?
Widar startte dit jaar opnieuw met de ambities om als allereerste deze rittenwedstrijd voor beloften twee keer te winnen. En hij is goed op weg. In de derde rit pakte hij zwaar uit, won en nam de leiderstrui over van die andere Limburger met tonnen talent: Jonathan Vervenne.
Op de slotklim van 13km keek hij verstandig een beetje de kat uit de boom om dan uiteindelijk met de Italiaan met Britse roots Finn, nog zo’n wonderkind dat vorig jaar nog wereldkampioen bij de juniores was en dus een jaar jonger dan Widar, naar de meet te gaan.
“Op het einde nam Finn niet meer voluit over”, aldus Widar. “Maar ik wist niet of dat al dan niet tactisch was. Dus ik vertrouwde het niet echt. Maar toen ik dan met de meet in zicht demarreerde moest hij toch passen. Het voelt geweldig om een jaar later weer de eerste bergetappe te winnen. Het is ook een ander gevoel, want vorig jaar was Jorgen Nordhagen (Visma) ziek waardoor hij zijn kansen niet naar behoren kon verdedigen. Nu smeedden Joren en ik samen een plannetje. Niemand reed op de slotklim met ons mee, dus ik liet Jorgen gaan. Tot de jongens van het team Red Bull het gevaar inzagen en een stevig tempo ontwikkelden. Ik voelde me goed en ik moest gewoon volgen. Uiteindelijk ging Lorenzo Finn, ik reageerde en zo raakten we met ons twee vooruit. Het is moeilijk om te zeggen dat ik vertrouwen had in Lorenzo Finn. Hij is een eerstejaars beloften, maar al erg sterk. Ik was dus verre van zeker van mijn stuk. Daarom heb ik gewacht tot opt 300 meter van de meet om mijn ultieme demarrage te plaatsen. Gelukkig heb ik het afgemaakt. Pas zondag zien we of ik de Giro NextGen weer win.”
Jonathan Vervenne behoudt de rode trui van leider in het puntenklassement.
(Foto van Brecht Steenhouwer)
