Er zijn zo van die dagen dat je ’s morgens een berichtje ontvangt waarvan je de rest van de dag en mogelijk ook nog de dagen nadien niet goed van bent. Vrijdag 28 juli 2023, net wakker geworden op het eiland van mijn tweede thuis Madeira, was voor mij zo’n morgen. Het bericht dat Jean Bollen overleden is, maakte me plots heel stil. En mij niet alleen, maar ongetwijfeld heel wielerminnend Limburg en ook ver daarbuiten.
Nog niet zo heel lang geleden hoorden we van zijn zoon Bart dat het langzaam maar zeker achteruit ging met Jean. Hij had ook al de gezegende leeftijd van 85 bereikt. In november zou hij 86 worden. Dan mag je vroeg of laat zulke berichten verwachten. En toch… als het zover is doet het je wat. Wat jammer dat hij de aankomst van de Renewi Tour in Peer, georganiseerd door ‘zijn’ Peerder Pedaal niet meer mag meemaken. Ook al ging het met zijn gezondheid niet zo goed, toch hadden de organisatoren maatregelen getroffen om Jean die dag aan de aankomst te krijgen. Helaas… Jean is bijna dag op dag tien jaar na de laatste ‘Nacht van Peer’, ook wel eens de nacht van Jean Bollen genoemd, overleden.
Jean Bollen was, is, en blijft een begrip voor het Limburgs wielrennen. Toen ik zelf nog wielrenner was (heel lang geleden) kende ik hem als en strenge maar rechtvaardige délégué. Nadien werd hij afgevaardigde-generaal, wat nu voorzitter van de commissie weg-piste-veld wordt genoemd. Een zeer belangrijke functie in het wielrenner. Toen nog meer dan nu. Ook in die functie was Jean streng en rechtvaardig, zeker naar renners die voor de groene tafel moesten verschijnen. Maar altijd in gedachte houdend dat wielrennen een mooie sport was en mooi moest blijven. Voor de renners, voor de supporters, voor de afgevaardigden, voor organisatoren, voor de clubs… En zeker ook voor de pers. Wekelijks ontvingen we van hem de laatste info. Zonder dat we daar moesten naar vragen. En neen, hij was het niet altijd eens met mijn schrijfsels. Maar hij wist het altijd in de juiste context te plaatsen en met de mantel der liefde te bedekken.
Uiteraard was ook niet altijd iedereen het met hem eens. Maar zoals mijn eigen vader ooit en vaak zei: ”Voor iedereen goed zijn gaat toch niet. Dus die ambitie moet je niet hebben. Pas na je dood zullen ze merken wat je betekend hebt.”
Jean zal voor wielerminnend Limburg altijd in herinnering worden gebracht voor de vele dingen die hij in onze provincie voor de wielersport gedaan heeft. Ze hier opsommen ga ik niet doen. Vooreerst omdat die lijst veel te lang is en zeker ook omdat ik dan een heleboel dingen zal vergeten. Het Limburgse wielrennen was zijn leven. Toen hij in 2012 omwille van het bereiken van de leeftijdsgrens een stap opzij moest zetten, zagen we bij hem een traantje over zijn wang rollen. Dit was voor hem toen ongetwijfeld een zwarte dag in zijn leven.
Ook al was Jean een twintigtal jaar ouder dan ikzelf, toch beschouwde ik hem als een vriend. Dat mocht ik een tiental jaar geleden ervaren toen ik ernstig ziek was en Jean en Jean (Brebels) plots thuis aan de deur stonden om me een (zieken)bezoekje te brengen. “In die omstandigheden leer je je vrienden kennen”, zegt men altijd.
Beste Jean, ik ben blij en fier dat ik u vrij goed heb mogen kennen.
Via deze weg wil ik zijn vrouw, zoon, schoondochter, kleinzonen en zijn vele vrienden heel veel sterkte wensen bij dit verlies van een bijzonder man.
(Freddy Vaes)
Lees ook de berichtgeving in Het Belang van Limburg
