Er komt geen einde aan de zegereeks van Jarno Widar, momenteel zonder twijfel Belgisch beste junior. Na Kuurne-Brusse-Kuurne, rit- en eindwinst in de Tour du Bocage, een rit in de Côte d’Or, winst in de Ronde van Vlaanderen en het nationaal kampioenschap heeft hij nu ook de Classique des Alpes gewonnen, een loodzware wedstrijd over 130km.
Twee jaar geleden deed Cian Uytdebroeks dat Widar voor en in 2017 won Maxim Van Gils deze wedstrijd. De Wellenaar reed niet voor de eerste keer in zijn nationale kampioenentrui maar in die van team Wallonië met wie hij naar ginder trok. Omdat hij deel uit maakt van een Waals team Crabbé-Chevignon, kan dat.
Derde werd zijn Kortrijkse vriend Milan Donie, in de Classique des Alpes rijdend voor het team van Cycling Vlaanderen en de jongste weken net als Widar eveneens de hemel werd in geprezen omdat hij onlangs tijdens een klimstage in de Vogezen op de Ballon d’Alsace betere tijden liet optekenen dan destijds Evenepoel.
Widar won weer op een schitterende manier door de tegenstand sterren te laten zien. Op zeven renners na finishte de rest op meer dan vijf minuten van de winnaar.
Na een vroege vlucht met onder meer Niels Driesen en Aless De Bock die zich al op meer dan 100km van het einde vormde, kwam plots na de tweede lastige beklimming van de dag op 50km van het einde Jarno Widar vooraan postvatten. Vanaf toen nam hij commando in handen. Na een paar snedige demarrages van de Wellenaar kon alleen de Fransman Paul Seixas nog mee en wat later kon ook nog Donie zijn wagentje aankoppelen. Maar niet veel later moest dit Kortrijkse goudhaantje er weer af en volgde al snel op twee minuten van de twee leiders die nog 30km zware kilometers moesten afleggen. In de slotfase probeerde Widar een paar keer om zijn Franse kompaan te lossen. Dat lukte niet. Maar in de spurt voor de zege kreeg Seixas geen schijn van kans.
Het had anders niet veel gescheeld of Jarno had de start niet gehaald. Vrijdag ging hij nog snel de afdaling van de slotklim Col du Blanchet en kwam vrij zwaar ten val en belandde zo op de spoed. “We hebben daar tot 21 uur gezeten”, aldus Widar. “Een gapende wonde aan mijn arm moest worden gehecht. Pas zaterdagmorgen heb ik beslist om te starten. Gelukkig had ik er tijdens de wedstrijd niet al te veel last van. Op de beklimmingen moest iedereen één na één lossen. Enkel Seixas kreeg ik er niet af. Maar ik heb tegenwoordig ook veel vertrouwen in mijn sprint. Terecht zo bleek. Ik heb dit jaar al wat mooie wedstrijden gewonnen, maar deze plaats ik toch mee bovenaan. Ik wou hier heel graag winnen. Vooral omdat ik hier vorig jaar moest opgeven”.
Omdat Widar op vijf van de zes beklimmingen als eerste boven kwam, werd hij uiteraard ook winnaar van het bergklassement.
We schreven het eerder al. Wat een coureur is die Widar!
Aless De Bock en Niels Driesen finishten na een zeer verdienstelijke wedstrijd als 15de en 16de .
