Kampioen zijn is plezant. Dat bleek in Rutten toen Liam Geurts solo richting aankomstlijn fietste. In de slotkilometers ontsnapte de Lanakenaar uit een kopgroep van acht. Zijn tweede seizoenszege, goed om de rest van het seizoen in die mooie rood-witte kampioenentrui te shinen.
Liam Geurts maakte deel uit van een kopgroep van acht renners die zich al vroeg in de wedstrijd vormde, zonder de verwachte namen zoals Vanden Wijngaert, Vervoort, Knaepen, Kempeneers. Voor die favorieten werd het toen moeilijk. En als zo’n grote kopgroep op een bochtrijk parcours tot drie minuten voorsprong pakt, is zoiets rechtzetten zo goed als onbegonnen werk. Ze kwamen nog eens terug tot anderhalve minuut maar nadien brak de veer helemaal in het voordeel van de koplopers.
“Eens we een grote voorsprong hadden, dacht ik wel dat de overwinning voor één van ons zou zijn”, aldus winnaar Liam Geurts. “Na mijn overwinning op 1 mei in Hoepertingen gaf ik mezelf zeker een kans maakte. Al mocht ik dan net als in Hoeperingen de spurt niet afwachten. Ik had me voorgenomen om te wachten tot in de slotronde op die kasseistrook. Ik de voorlaatste ronde prikte ik al eens en merkte dat de anderen het moeilijk hadden. In de slotronde ging ik voluit, sloeg een gaatje en kon dat houden tot aan de streep.”
De kleine Geurts van weleer is nu letterlijk en figuurlijk een grote aan het worden. “Nooit eerder won ik een koers. Ook niet bij de aspiranten. En nu twee op een paar weken. En dat nadat ik tijdens de Ster van Zuid-Limburg nochtans twee keer ten val kwam en zo mijn kansen daar niet voluit kon verdedigen. Dat was voor mij toen een ontgoocheling. Maar dit maakt alles goed.”
