De uitzinnige vreugdetaferelen afgelopen zondag nadat Wout Van Aert in Siena zegevierend over de streep bolde, waren aangrijpend. Op dat eigenste moment waren we in Rutten getuige van een gelijkaardige vreugde-uitbarsting toen Liam Geurts solo als provinciaal kampioen over de meet fietste.
Iedereen die ook maar een klein beetje Sport en Moedig bloed door de aderen voelt stromen, ging daar uit zijn dak. Niet in minst Bart Geurts, de vader van de nieuwe kampioen en al vijftien jaar ploegleider van het Genkse jeugdteam. Uiterlijk probeerde hij zich te bedwingen, maar hem kennende zijn we zeker dat hij achter hoek of kant ongetwijfeld een traantje heeft moeten wegvegen. “Dat zou wel een kunnen”, lachte hij een dag later. “Het was een speciale dag. Dat is het minst wat je er van kan zeggen. Ik weet het, zo’n kampioenschap is eigenlijk niet veel meer dan een veredelde kermiskoers waaraan een trui is verbonden. Maar toch, als het je zoon is die kampioen wordt, is dat gevoel niet te beschrijven. Ook voor onze club Sport en Moedig Genk is dit een bijzondere zege. Het moet van uit de tijd van Robbe Ghys, Milan Fretin en Koen Aerden geleden zijn dat dit nog eens is gebeurd.”
Vader Geurts volgde de wedstrijd in de volgwagen van de club en zag het daardoor allemaal vanop de eerste rij gebeuren. “Eigenlijk was ik naar Rutten vertrokken met het idee dat ik het als papa van langs de zijlijn zou volgen. Maar Danny Vanderaerden van het team Crabbé-Dstny wilde absoluut met de volgwagen volgen. En volgens het reglement mag dat in kampioenschappen en interclubs van zodra je vijf renners in koers hebt. Dus besloten ook wij te volgen. Niet om tactisch te kunnen ingrijpen. Dat is op zo’n plaatselijk parcours met tal van smalle wegen niet mogelijk. Wel om renners bij pech bij te staan. Gevolg was wel dat ik er met mijn neus opzat. En als je dan ziet dat uw zoon mee is met de kopgroep en op het einde richting de titel rijdt, is het moeilijk om jezelf onder controle te houden. Gelukkig stond er geen camera in de auto”, lacht hij.
“Dan zie je ook dat hij in al die jaren tal van dingen op zijn harde schijf heeft opgeslagen. Kleine Liam wilde vroeger altijd mee naar de koers en omdat ik hem niet alleen kon laten was hij steeds mee in de volgwagen. Hij was een beetje de mascotte van de ploeg. Werd door iedereen op handen gedragen. En dat is nu nog altijd. Daarom wellicht de grote vreugde bij iedereen van het team. In die periode heeft hij natuurlijk veel gezien en gehoord. Dingen zoals tijdig eten en drinken, de andere renners in de gaten houden, iedereen aanmoedigen om mee te blijven rijden, kalm blijven en geen onnodige energie verspillen,… Dingen die ik altijd als ploegleider tijdens de koers mijn renners heb meegegeven en hij blijkbaar toen op zijn harde schijf heeft opgeslagen. En daar maakt hij nu gebruik van. Dat is mooi om zien.” Maar Bart is niet alleen de ploegleider van zijn zoon. Ook die van de andere renners van Sport en Moedig. “Dat is niet altijd even gemakkelijk”, weet Bart. “En dat heeft wel eens in het nadeel van Liam gespeeld, want ik wilde hem absoluut nooit voortrekken. Als er een selectie moest gemaakt worden en hij lag in de weegschaal voor bijvoorbeeld die vijfde of zesde plaats, dan liet ik Liam thuis.
